Je staat op met een verlangen naar barakah, maar belandt weer in dezelfde race
De tijd vliegt. De kinderen, het huishouden, je werk, je ouders. De dagen rijgen zich aaneen en voordat je het weet… is het alweer avond. Je voelt dat je tekortschiet. Voor je gezin. Voor jezelf. Voor Allah. En niemand ziet het echt.
Want jij, moslima met een zacht hart en een volle agenda, blijft doorgaan. Je hoort jezelf denken:
“Iedereen heeft het zwaar, dit hoort erbij toch? Sabr.”
Je denkt terug aan de stem van je moeder, je tante, je omgeving: “Iedereen heeft zijn beproevingen, ewa sabr.” Maar wat als jouw sabr al jaren niet meer voortkomt uit kracht, maar uit uitputting?
Je functioneert. Je kinderen zijn aangekleed. Je huis is ‘oké’. Je werkt. Je zorgt. En voor de buitenwereld… lijk je het allemaal onder controle te hebben.
Maar diep vanbinnen… is er stilte. Een eenzame stilte. Vol schuldgevoel. Naar je kinderen. Naar je Heer. Naar jezelf.
Je voelt de vermoeidheid in je botten. Het uitstelgedrag. Het vluchten in slaap of scrollen. Het duizend keer proberen opnieuw te beginnen. En telkens weer terugvallen.
En toch blijf je rennen. Op zoek naar rust. Op zoek naar verbinding.
In je hoofd zeg je: “Nog heel even, daarna ga ik écht mijn Qur’anroutine oppakken. Mijn kind écht Arabisch leren.”
In je hoofd zeg je: “Nog heel even, daarna ga ik écht mijn Qur’anroutine oppakken. Mijn kind écht Arabisch leren.”
Maar vijf jaar geleden voelt als gisteren. En morgen? Morgen ren je weer.
Herken jij jezelf hierin?
- Je kijkt naar je kind en voelt de pijn van wat je níet kunt geven. De verhalen over de profeten, het Arabisch, de Qur’an – het zit in je hart, maar komt niet van de grond. Je hebt geen energie meer om naast alles ook dáár ruimte voor te maken. Je overleeft. En ondertussen vraag je je af: “Wat geef ik mijn kind nu écht mee?” Je voelt je schuldig, want je weet: het geloof is hun basis. Maar jij voelt je instabiel, en hoe geef je dan stevigheid aan hen?
- Je drukt de fajrwekker weg, huilt stilletjes en voelt je schuldig tegenover Allah.
- Je hoofd en huis zijn chaos, ondanks al je planningen, dua’s en lijstjes.
- Je lichaam voelt uitgeput. Je voelt je ouder dan je bent.
- Je zegt ‘ja’ terwijl alles in jou ‘nee’ fluistert, uit angst voor afwijzing of schuld.
- Je voelt je schuldig naar je kinderen, vooral als je ziet wat andere moeders ‘wél’ doen.
- Je hebt zoveel geprobeerd, maar niks lijkt duurzaam te werken.
En misschien… ben je bang voor wat er loskomt als je écht gaat voelen. Want wat als je breekt? Wat als alles instort?
Maar wat als dat instorten… het begin is van iets nieuws?
Als je hetzelfde doet als altijd, krijg je wat je altijd kreeg…
Laten we eerlijk zijn. Als je blijft doen wat je nu doet, verandert er niets. Sterker nog:
-
Je lichaam gaat steeds meer signalen geven: chronische vermoeidheid, hormonale klachten, stress, migraine, een immuunsysteem dat hapert.
-
De connectie met je kind(eren) wordt dunner. Ze leren hun geloof van Social Media, terwijl jij op de achtergrond verdwijnt. De invloeden van buitenaf worden sterker en de verleidingen krijgen grip op je kind. En jij? Je ziet het gebeuren met pijn in je hart en weet niet wat je moet doen om het beter te maken.
-
Je iman wordt doffer. De Qur’an ligt ongeopend. Salah wordt uitgesteld. Dua wordt vergeten of je vraagt aan Allah zonder er iets bij te voelen.
-
Je huwelijk (of eventuele hoop daarop) staat onder druk, want wie jij diep vanbinnen bent, komt niet meer tot bloei.
-
Je raakt verder verwijderd van je eigen dromen, doelen, roeping.
En misschien zeg je tegen jezelf: “Maar ik red het toch nog?”
Liefdevol maar duidelijk: dit is niet vol te houden. Niet op deze manier. Wat je nu nog wegdrukt, wordt later een crisis. Wat je nu nog kan keren, kan straks een breuk worden, een burn out, een depressie. Kinderen die opgroeien en ver verwijderd staan van hun islamitische identiteit. Wegstoppen en hopen dat het beter wordt heeft je gebracht waar je nu staat. Vergeten en gewoon doorgaan heeft niet gewerkt.
“En wees niet als degenen die Allah vergaten, waarna Hij hen zichzelf deed vergeten.” (Soerat Al-Hashr, 59:19)
Je kúnt dit keren. Maar niet door nog harder te rennen.
Het is tijd voor bewuste beweging. Tijd voor Tadabbor.
Het is tijd voor bewuste beweging. Tijd voor Tadabbor.
Tadabbor betekent: stilstaan, reflecteren, en vervolgens bewegen. Bewust.
Allah zegt:
“Voorwaar, Allah verandert de toestand van een volk niet, totdat zij veranderen wat in henzelf is.” (Soerat ar-Ra’d, 13:11)
Je hoeft het niet alleen te doen. Maar je moet wél de stap zetten.
- Je kinderen zijn nog steeds jong en flexibel ook al lijkt dat niet zo.
- Jíj bent nu nog op tijd.
- Waar wacht je op?
Gratis audiotraining
Vijf sleutels om de islamitische identiteit van je kind te versterken – van binnenuit en met vertrouwen
Tips & inspiratie
Tadabbor Tips & inspiraties ontvangen en als eerste op de hoogte blijven van onze acties en events?
Schrijf je in voor Deen & Doen
Een exclusief traject voor diepere groei als moeder en een sterke islamitische basis voor je kind.
