Dat ene telefoontje veranderde alles
Het was een grijze januaridag in 2016. Typisch Nederlands. Regenachtig. Gewoon. Tot dat telefoontje kwam.
Mijn toenmalige echtgenoot… was er niet meer.
Weduwe. 28 jaar. Twee jonge kinderen. En een stilte in mijn hart die alles overstemde.
Mijn hoofd nam het over. Sabr, Jennet. Je mag niet instorten. Je moet sterk zijn. Voor Allah. Voor je kinderen. Voor de mensen om je heen. En dus ging ik dóór. En dóór. En dóór.
Ik bouwde een succesvolle praktijk, behandelde honderden gezinnen, had een team van 10 mensen. Op papier: alles onder controle. In werkelijkheid: vermoeid, overgepland, overweldigd. Mijn leven was een to-dolijst. Voor iedereen — behalve voor mijzelf.
Tot die dag. Die ene dag waarop ik mijn eigen event organiseerde — en uitgerekend die mensen die ik altijd hielp en steunde… zich wel inschreven maar niet kwamen opdagen. Ik stond daar. Duizenden euro’s verder. Mijn hart in het event gelegd en hoewel het een succesvol event was subhanAllah voelde het als een keerpunt. Ik wist die dag dat er iets in mij veranderd was. Alsof Allah mij een spiegel gaf:
“Jen, je hebt jarenlang gegeven aan anderen. Maar aan wie geef jij jezelf?”
Van overleven naar leven.
Toen ben ik gestopt. Niet met helpen — maar met mezelf vergeten. Ik nam een coach, ik ging met een kritisch oog kijken naar mijn moederrol, mijn huwelijk, mijn bedrijf, mijn geloofsleven. En voor het eerst in jaren stelde ik mezelf deze vraag:
“Wat heeft Allah eigenlijk écht van mij gevraagd?”
Het antwoord? Niet alles. Niet iedereen. Niet altijd geven.
Maar: ík. Mijn gezin. Mijn rust. En daarna pas de ummah.
Van Overleven naar Leven – En De Islamitische Identiteit van Mijn Kinderen Versterken
Fast forward drie jaar later en ik spreek over de ‘oude Jennet’ en de ‘nieuwe Jennet’. Cliché maar waar.
Ik plan eerst tijd voor mijzelf in – zonder schuldgevoel.
Ik heb rust en structuur in mijn hoofd & huishouden
Ik werk minder uren voor meer inkomen en heb energie (over) voor mijn ibada en persoonlijke doelen.
Mijn langgekoesterde doelen behaald: een bezoek aan Al-Quds, de hadj, én het oprichten van mijn tweede bedrijf – volledig in lijn met mijn islamitische identiteit.
Mijn leven is ingericht naar wat voor míj belangrijk is, met mijn fitrah als basis.
Maar wat misschien nog wel belangrijker is: ik heb altijd wel geïnvesteerd in de islamitische identiteit van mijn kinderen maar doe het nu niet alleen vanuit thuis maar op verschillende plekken in de wereld zoals ik altijd het liefste wilde maar nooit de tijd voor had.
Als alleenstaande moeder destijds heb ik mijn zonen(nu 14 en 17 jaar) vanaf jonge leeftijd Tadabbor geleerd – de kunst van het overpeinzen en stil staan bij de tekenen van Allah, zowel in onszelf als in de schepping om ons heen. Ik heb hen niet alleen de regels van de islam meegegeven, maar vooral de waarden die eronder liggen. Want imane groeit niet door dwang, maar door inzicht en reflectie.
Dit deed ik nu niet alleen in theorie, vanuit de ‘gewone leefomgeving’ thuis, maar door actie. Reizen als leerschool. We gingen op Umrah, alleen als moeder met mijn twee zoons, om hen te laten ervaren wat het betekent om op jonge leeftijd je leven (en dus ook je reizen) in te richtten omwille van Allah. Ik bracht ze naar Al-Quds (Jeruzalem), zodat ze voelden wat het is om deel uit te maken van de islamitische geschiedenis en te leren wat voor lessen de Koran en sunnah dragen over de toekomst. Niet alleen leren, maar ervaren. Niet alleen praten, maar leven. Dat is hoe je een sterke islamitische identiteit bouwt. En daar hoef je écht niet per se de wereld voor af te reizen.
Mijn stijl en visie…
Ik doorvoel alles maar dan ook alles. Daardoor kom ik snel tot de kern, ook als je daar nog niet wilt zijn. Je terug geven wat ik écht denk, doe ik bij mensen om wie ik geef én dus ook bij mijn klanten. Waarom? Omdat ik geloof dat ik je anders belazer, en dat doe ik liever niet Mijn natuur is om in mogelijkheden, potentie en kansen te denken. In alle mensen, in elke situatie zoekt mijn brein, natuurlijk, naar mogelijkheden. Ik kan dan ook helemaal niks met mensen die van elke oplossing een probleem maken en hier niet in willen groeien. Ben jij zo iemand? Dan moeten wij zeker niet samen gaan werken!
Je zult nooit ontsnappen aan de ratrace van zorgen voor anderen als je niet gaat werken aan jezelf. De patronen in je leven zullen zich herhalen tot je bereidt bent iets anders te gaan doen. Het is een vorm van arrogantie (!) om te denken dat jij het wel op eigen kracht kunt en geen hulp nodig hebt. Geloof me, ik ben gedragswetenschapper, orthopedagoog generalist en docent in het hoger onderwijs. Een expert op het gebied van gedrag(sverandering) kun je zeggen. In vele ogen succesvol dus als er iemand was die zou kunnen denken dat ze het alleen zou kunnen, was ik het wel (ik behandelde dagelijks en diagnosticeerde kinderen en gezinnen). En ook ik had een externe nodig die me begeleidde in het proces van mijn patronen en blinde vlekken doorbreken. Dat inzien is geen zwakte. Het is echt een kracht. Allah leert ons in de Qur’an om te vragen aan mensen van kennis als wij het niet weten.
En misschien ben jij die ene op de duizend die het wel alleen lukt. Allahu a’lem, bi idni Allah is alles mogelijk, maar de prijs die je er voor moet betalen, kan geen enkele ziel zich permitteren. Want dat het langer zal duren en het proces eenzaam kan zijn, is waarschijnlijk het geval. Die prijs kun je niet betalen. Simpelweg omdat je niet weet wanneer je weer terug keert naar je Rabb. Elke dag telt. Niemand kan de prijs betalen van niet beter doen terwijl je beter weet! Het klinkt hard, maar ik geloof dat echt. Jezelf sussen met ‘dit is een beproeving, ik moet gewoon sabr hebben’ is niet wat de Qur’an ons leert. Allah verandert de toestand van een volk niet, totdat zij veranderen wat in henzelf is. (Ar-Ra’d: 11). De eerste stap(pen) zetten, welke dan ook, om je situatie te veranderen is een vereiste voor de hulp van Allah.
Er bestaat geen succesvol bestaan (in wat dan ook) als dit betekent dat je eerste verantwoordelijkheden (je zelf, je gezin etc.) verwaarloost. Zelfmanagement, goed voor je zelf zorgen, écht leven naar je fitrah, genoeg financiële middelen hebben; je kunt het allemaal hebben bi dini Allah.
Je bent hier om te groeien. Om te bloeien. Om jouw fitrah te leven. Het zijn niet alleen woorden als de Qur’an ons leert dat onze gebeden, offers, leven en dood omwille van Allah (moeten) zijn (Al An’am). Het is een levenswijze die je moet zien, begrijpen en leven.
Jij moet de eerste stap zetten.
Ik help je bij de rest.
En nu we het toch ‘Over mij’ hebben, hier dan nog wat weetjes
Als je me zou kennen, dan zou je weten dat…
Ik een gulle deler ben tot het over mijn boeken gaat! Ik houd deze het liefst he-le-maal voor mezelf. (Als ik ooit een boek heb geleend, weet dan dat dat met pijn in mijn hart was)
Ik voor diepe verbinding ga. Ik heb en kan echt helemaal niks met mensen (relaties) die alleen aan de oppervlakte bewegen. Dát soort bijeenkomsten of bezoekjes…oef!
Ik bijna tien jaar alleen en zonder financiële steun voor mijn kinderen gezorgd en dat maakt dat ik financiële vrijheid belangrijk vindt en het bespreekbaar maak bij zusters. Dit terwijl ik me jaren lang oncomfortabel voelde (ik schaamde me gewoon!) om geld aan te nemen van cliënten (met een zwakke portomonnee) en van non-profit organisaties. Ik heb jarenlang opdrachten gedaan voor noppes (en andere betaalde klussen moeten laten schieten want tjah, geld aannemen voor het delen van mijn kennis en expertise…? Het koste mij toch niks? (ik vergat voor het gemak de kosten voor mijn 40k plus opleidingen, brandstof, materiaal en het allerbelangrijkste, mijn tijd!). Geld is nu geen ‘dingetje’ meer. Sterker nog, ik leer er iedere dag over en geef deze kennis met liefde door aan mijn kinderen (en iedereen die er over wilt leren). Geld maakt je beter of slechter naar gelang je Imane en Taqwa. Het zegt niks óver je Imane en Taqwa! Vergeet dit niet.
Ik een introverte extravert ben (dit is echt waar!) en het heel gezellig kan hebben met mensen om mij heen (hoeft voor mij niet iedere dag) maar wel iedere dag in stilte nodig heb om terug te trekken om te reflecteren over de wereld om mij heen en over mezelf. Doe ik dat niet, dan raak ik echt ‘leeg’. En met leeg bedoel ik echt leeg. Zombie gewoon (zonder dat enge uiterlijk dan he)
In de afgelopen 15 jaar ik voor meer dan tienduizend mensen heb gestaan als spreker/docent/gedragswetenschapper en dit wel honderden keren heb gedaan. En iedere keer als ik mijn praatje aan het voorbereiden ben, ik spijt krijg van het aannemen van de opdracht en denk ‘waarom doe ik mezelf dit aan!’. Om vervolgens op het podium helemaal in de flow te zijn en achteraf dankbaar te zijn voor het delen van kennis en inzicht (= toch weer een sadaqa). Die aanloop er naar toe met de gedachte dat ik in de ‘spotlights’ ga staan vind ik spannender dan eenmaal ‘mijn ding’ doen. Het ergste is; elke volgende keer is die spotlight vrees er altijd weer opnieuw haha… Het went nooit!
Ik een moestuintje (zonder groene vingers) heb en ik het bakken van (zuurdesem)brood een enorme gebaar van (zelf)liefde vind. En oh ja, een laatste dan – ik eet sushi nog steeds met kinderstokjes, zelfs na de miljoenste keer. Hoe jullie dat met normale stokjes doen? Geen idee. Maar hé, iedereen heeft zo zijn talenten.
Iedere situatie is een beginpunt. Zelfs je chaos, je schuldgevoel, je worsteling. Zeker jouw twijfel. Maar alleen als je besluit: “Ik wil iets anders.”
En dan begint het.
Want Allah verandert de toestand van een volk pas… als zij zélf veranderen.
Wil jij dat ik met je meeloop? Je spiegel, je gids en je stok achter de deur ben? Plan dan een gratis kennismaking. En wie weet bouwen we samen aan die islamitische opvoeding waarin jij én je kind groeien.
